మేడమెట్లపై
శీతాకాలపు సాయంత్రపు నీరెండకు ఎదురుగా కూర్చుంటే
గతమంతా వర్తమానమైనా, వర్తమానం మాత్రం గతంలో నిలిచినట్లు...
చేతిలో కాఫీ కప్పు, మనసులో నీ ఆలోచనలు
వెరసి మనసొక వేదికైతే జరిగేదంతా వేడుకే మరి...
నేను - నువ్వు - నీ అల్లరి - నును వెచ్చని నీ చేతుల్లో నా మోము
దరిచేర్చుకునే నీ అధరాలు... సిగ్గుల సాక్ష్యులకాధారాలు...
వద్దని అంటానే కాని పొమ్మని విదిలించని నా మనసు, కావాలనిపించే వయసు...
ఆ తరువాతైనా ఆగని నీ పయనాలు, నన్నంతా వేదికేసే నీ నయనాలు...
నేనెంత ఒదిగినా, నీ ఒపికంతా ఊపిరులై ఎగిసేవేళ
నా అణువణువూ మనసునే నింపుకుంటాను, నీవిచ్చే అనుభవమంతా జ్ఞాపకమై నిలుపుకుంటాను...
చివరకి నా చేతులే నన్నుకౌగిలించుకునేవేళ
ఈ వర్తమానపు వేదికపైకి సిగ్గుతో తలదించుకొని తిరిగి వస్తాను
అయినా ఇవన్ని తిరిగి తిరిగి చేస్తాను
నువ్వు తిరిగొచ్చే వరకూ... మరల 'అది' చేసేవరకు...
