మన మనసుకున్న మనుషులు

ప్రతి మనసుకి కన్నీరు ఉంటుంది
ఆనందంతో, దుఃఖంతో.
అవి మనసులో ప్రవేశించే మరో ప్రతి మనసుకి
ఒక అర్హత పత్రాన్నిస్తాయి!

ఏ ఒక్క మనిషి వలన మనకు
ఈ రెండు కన్నీళ్లు ఉంటాయో
వాళ్ళే మన మనుషులు,
మన మనసుకున్న మనుషులు.

నర్తించే కన్నీరు

ప్రియా!


నీపై ప్రేమను హృదిలో,
నీ తాలూకు ఆలోచనలను మదిలో
అదిమిపెట్టి ఉంచడాన్ని
అధిగమించలేకపోతున్నాను.
మన జ్ఞాపకాల శిధిలాల మధ్య
మనసు రాసే గాయాల గేయాలకు
కన్నీరు నిరంతరం నర్తిస్తూనే ఉంటోంది...

కన్ఫర్మ్డ్

విషాదంలో ఉన్నాననుకుంటారంతా
నన్ను, ఈ ప్రపంచాన్ని కలగలిపి మర్చిపోయేంతగా
నీ తియ్యని జ్ఞాపకమొకటి మదిలోకొస్తుంది
కనులు శూన్యంలో నిలిచిపోతాయి
కాలం నన్ను దాటిపోతుంది
నవ్వు చెక్కిలి జారిపోతుంది...
చివరిగా ఈలోకంలోకి వస్తుంటే
కన్నీరు ఒలికిపోతుంది, విషాదంలో ఉన్నాననుకుంటారంతా!

నీ జ్ఞాపకంతో...

ప్రియా!
నేను నీ జ్ఞాపకంతో కళ్ళు మూసుకుంటే
జరిగేదే ఒక అద్భుతసృష్టి
దానికి విధి కథ రాసే బ్రహ్మను నేనే
ఆ ఊహే మధురంగా ఉంటుంది,
పిచ్చిగానూ ఉంటుంది
కాని అంత పెద్ద బ్రహ్మ కూడాను
ఒక చిన్న కన్నీటిచుక్కకే కొట్టుకుపోతాడు.

నీరూపం - నీ శాంతం

అలలు అలలుగా నీ రూపం - నా యదల లోయలో కదలాడె
వెన్నెల కెరటమై నీ శాంతం - నను నిప్పు కిరణమై రగిలించె

విఫలయత్నం

నీ మనసున ఉప్పొంగి పొంగే
నీ ప్రియురాలి జ్ఞాపకాలు ,
అవి సృష్టించే హృదయాగ్ని కీలలు
నిన్నే దహించి వేస్తున్నపుడు
ఆత్రంగా వాటినార్పడాన్కి
నిష్ప్రయోజనమైన ప్రయత్నం నేను చేస్తాను, విఫలమై
నిస్సహాయంగా కన్నీటిచుక్కనై వెలుపలికి వస్తాను -
ఆనక దీనంగా ఆవిరౌతాను.

కన్నీటి బొట్టు

తిష్ఠవేసిన ప్రియురాలి
జ్ఞాపకాలు మదిలోన

చోటులేదే లోలోన
తన్నుకొస్తిని దీనంగా...

కన్నీటిచుక్క

ప్రియా!


నీవొచ్చి ముద్దిచ్చినపుడు ప్రపంచమే రెక్క విదిల్చింది
నీవు నన్ను విదిల్చికొట్టినపుడు మనసొక కన్నీటిచుక్క రాల్చింది.

కన్నీటి చుక్క

నీప్రేమ కధకొక సాక్షాన్నై
నీమౌన వ్యధకొక భాష్యాన్నై
నీ మనసును తెలిసిన నేస్తంగా
నిను వీడి నేను పోకున్నా
వీడకపోతే నేలేకున్నా...

యుగాలై నడుస్తున్న కాలంలో

నీ చిర్నవ్వు గుర్తు
ఒక కన్నీటి బొట్టు
కలగలసి పోతే
నాకొక రోజు గడిచినట్టు,
ఒక యుగం దొర్లినట్టూను.